Süper kahramanlar olmalı mı?

Dün gece Superman Batman'e karşı filmini izledim. Adından dolayı şüphelenidğim için – ben mutsuz sonu olan filmleri izlememeyi seçiyorum – Elif'i sıkıştırıp durdum, sonu kötüyse gitmeyim diye. Sonunda ikisinin birleşip kötü adamı yendiğini söyleyince mutlu son sanıp gittim. Ama Superman'in ölmesi yoktu hesapta! Beni aldı bir telaş. Louis'in adına öyle üzüldüm öyle üzüldüm ki.. Sanki kendi süperkahramanım varmış da ölmüş gibi falan oldum.

Süper kahramanlar gerçekte de olsa keşke... Bazen gelseler, bizi elimizden tutup uçursalar, yukarıdan baktığımızda sorunlarımızın ne kadar küçük olduğunu görsek ve bu bize çok iyi gelse.

Sizin olmaz mı, ben bazen bir süperkahramana çok ama çok ihtiyaç duyuyorum. Bazen, hani başım köşeye sıkıştığında, işlerin içinden bir türlü çıkamadığımda, kimse beni anlamıyor gibi ya da belki kimse beni dinlenmiyor gibi geldiğinde.. Yaptığım bir ameliyat kötü gittiğinde, bir arkadaşıma üzüldüğümde, biri beni şikayet ettiğinde, haksızlığa uğradığımı düşündüğümde, ya da sadece kendimi yalnız (yapayalnız) hissettiğimde, beni anlayan dinleyen birini istiyorum yanımda. Elimi tutsun saçımı okşasın. Bir kucaklasın şöyle sımsıkı. Bazen sadece susup dinlesin. Başını sallasın, anlıyorum desin. İşte bu süperkahramanım benim. Beni tutup elimden – Superman'in Louis'i yaptığı gibi- uçursun yukarı. Gökyüzüne.

Uzaktan bakıldığında bütün sorunlar ufalır değil mi?