Çocuklarımıza hangi sporu yaptıralım veya çocuklara spor yaptıralım mı?

Veya çocuklara sporu biz mi yaptıralım?
Veya çocuklara neden sporu biz yaptırıyoruz?
Veya çocuklara neden zorla spor yaptırıyoruz?

Yanıt veriyorum: Pek tabii ki içimizde kalmış olan spor yapamadan büyümüşlüğün acısını çıkartmak için. Herhangi bir spor dalıyla çok uzun uğraş(a)madan, herhangi bir müzik aletini ustaca çal(a)madan, herhangi bir dansı keyif alarak öğren(e)meden büyümüşlüğün acısını çıkarmak için.

Ben yapamadım onlar yapsın diye.
Değil mi??

Aslında biraz evet biraz da başka şeyler de var. Sedanter yaşamalarından, teknolojiye boğulmalarından, temiz havaya çıkmak istememelerinden, büyürken güneşi görmeden solup gitmelerinden nefret ediyor ve ayrıca çok korkuyorum. Bu nedenle çok istedim bir spor yapsınlar.

Kızçem benim ilk krebim (bunun hikayesini soranlara anlatırım). Önce onda denedik tabii herşeyi. Aslında kızım su kuşuydu, hep öyleydi. Ama Antep'te su vardı da biz mi vermedik? Baleye gönderdik orda. Epey de ısrar ettik. Gelgelelim bizim kızdan balerin olamayıp anca kayıkçı kürekçi olabileceğini ilk uzun gösterisi esnasında farkettik :)

Sonra Bodrum'a taşındık. Pek tabii ki su sporlarıydı yapması gereken. Bu bizim isteğimiz, beklentimiz vs'mizdi. Hemen hem havalı hem de belki de sadece "mümkün" diye yelkene yazdırdık (gerçek adı OPTİMİST). Biz bizi tatmin edecek diye beklerken, bizim kızçe aşık oldu bu spora. İki haftalık yaz kursu diye başlayan macera üç yılı aşkın bir serüvene dönüştü. Gelgelelim, bizim aklımız başımıza geldi ki, bu gerçekten çok zor bir spormuş. Tabii biz Allah'ın Adanalı ve İskenderunluları nerden bilicez yelken sporu ne!

Hem fiziken (uzun antreman saatleri) hem ruhen (eksi beş derecede çocuğunun elleri morarmışken üzülmemek çok zor) hem de madden (para ve zaman anlamında) oldukça zormuş. Antreman saatleri çok uzun. Her haftasonu ama her haftasonu istisnasız antremanı var. Sabah dokuz on gibi başlar, akşam kışın beşe kadar. Yazın daha da acıklı, sabah dokuz akşam yedi. Her gün ama her gün gidiyorlar, buna bayramın birinci günü, karne günü, tatilin tamamı dahil. Bir hafta yaz tatili yapma hakkı yok.

Antreman denizde saatlerce -5-6 saat bazen - kalmayı, yazın güneşte pişip kışın soğukta donmayı, yemeğini küçücük teknede sandviç olarak yemeyi, çişini altına yapmayı, ıslak giysileri ertesi güne yetiştirmek için her seferinde yıkayıp güçlükle kurutmayı vs içerir.
Kışın özel kıyafetleri var, ıslanıyor ama üşümüyorlar (bence mümkün değil ama neyse). Yazın güneş geçmesin diye tayt ve uzun kollu likra giyiyorlar. Benim kızım güneş gözlüğü şapka koruyucu krem kullanmaz. Can yeleği özel ayakkabıları saatleri var.

O fırtınalarda nasıl devrilmeden o tekneyi sürmeyi başardıkları ayrı konu. Diğer konu ise sabır meselesi. Kaçırdıkları doğum günleri, okuldaki özel aktiviteler, sınavlar, tatiller seyahatler...
Altı yaşında başladı Damla, ilk kampına o yaz katıldı. Bizden ayrı gittiği şehirlerin ve kampların sayısını bilemiyorum. Evde yatağını toplamaz ama bir hafta başka şehirde kalabilir.
Malzemeleri oldukça pahalı. Yelken kıyafet ayakkabı bazen tekne, sürekli eskiyen küçülen malzemeler yenileniyor. Seyahatler katıldıkları yarışlar oteller biletler cabası. Sonbahar kış ilkbahar her ay en az bir hafta yoklar.

Kesinlikle sevmeyen bir çocuğun yapabileceği, itilerek dürtülerek gidebileceği bir spor değil. İSteksiz anne babanın yetişebileceği bir getir götür işi hiç değil. Tifo olduğumda taburcu olduğum gün yarış izlemeye gittiğim gibi... Damla seviyor (gibi duruyor). Yaz - kış suyun üzerinde- içinde olmaktan hoşnut. Bu bahar ilk denize girişi geçen hafta (mart sonu). Üşümüyor. Hasta olmuyor. Bebekken 11 kere otit geçirdi. Yelken sonrası (MAŞALLAH!) hiç ateşlenmedi, arada ufak solunum yolu enfeksiyonları. Yelkenin ona kattıklarının çok büyük olduğunu düşünüyorum. Onu destekliyoruz.
Bodrum Era Yelken Kulübü, Türkiye'nin önde gelen kulüplerinden. Bu yılın şampiyonu. Antrenörümüz Sayın Serkan Dalgacı bir tanedir, emeği, sabrı ve varlığı için teşekkür ederim ona.

Gelelim küçük cüce Tuna'ya.
Tabii ki onda da bir çok spor denedik. Alerjik astımının iyileşmesi için spor yapması gerektiğini de bilerek.. Önce yüzmeye verdik onu. Sudan nefret ettiğini biliyorduk - beş yaşı bitene dek denize ayağını sokmamıştı! Ama yüzme öğrenmesi gerekiyordu, çünkü aksi tehlikeli olabilir, her yanımız deniz havuz. Okulda haftasonları yüzme kursuna gitti ama kurs biter bitmez suyla ilişkisini kesti. Bir ara yelken denettik, iki haftalık kursa ağlayarak gitti geldi. Galatasaray futbol okuluna yazdırdık. Israr azim ve kararlılıklar nerdeyse iki yıl götürüp getirdik, yazın da tam zamanlı yaz okuluna verdik. Gelgelelim nefret etti (bence). En son maçta toptan kaçmamaya başlamıştı (maçta ayağına kaç kez top değerse o kadar 1 lira vermek falan gibi rüşvetlerle :)) Ama Tuna'dan futbolcu olmayacağına nihayet aydık ve ısrarı bıraktık.

Sonra bir gün tenis oynamak istiyorum diye tutturdu. Evde oynayan da yok.. Nerden duydun ettin derken verdim bir tenis kursuna.... Veee... Tuna sporunu buldu! Bu kadar severek oynasın, bu kadar mutlu gitsin, bu kadar güzel başarsın.. Benim başta yalandan verdiğim, haftada bir denk gelirse gönderdiğim çocuk, şu anda hocasının ısrarı ve kendi isteğiyle haftada dört gün tenise gidiyor ve turnuvaya hazırlanıyor.
Tenis yelken kadar pahalı değil.. Okula gittiği eşofman ve ayakkabı ile oynuyor (şimdilik). İlerleyen dönemde özel kıyafet ve ayakkabı isteyebilir ama çok pahalı olacağını sanmıyorum. Henüz raket almadık, bu ara alacağız. Toplar kulüpte var zaten. Henüz seyahate gitmedi, başka şehirlerde turnuvalara katılmadı. Bakalım büyüdükçe herhalde :)
Ama Tuna da kesinlikle sporunu buldu.. Onun peşinden babasıyla ben de tenise başladık ve çok mutluyuz...
Ortakent Yahşi Tenis Kulübü Arif Hocamıza da bizi bu güzel sporla ailecek tanıştırdığı için teşekkür ederiz :)