İnsanın temel ihtiyacı anlaşılmak.
Ne yaşarsan yaşa anlaşılmaya ihtiyaç duyuyorsun.
Bu bloğu yazmaya başladığımda, anneannem dedem babam hayattaydı, yeni evliydim, çocuğum yoktu. İstanbul'da yaşam kavgasına kapılmış bir pratisyen hekimdim. Aradan geçen yıllar... en son on sene önce yazmışım. Kadın doğum uzmanı oldum, anne oldum, Bodrum'lu oldum. Hem de yerli köylü baya buranın muhtarı olacak kadar. Geçen yıllar..
Bir zamanlar bu satırlarda anne olamıyorum diye ağlar ya da kızımın ilk kalp atışlarının heyecanını paylaşırken, ileride büyüyünce okusun diye bu satırları anılarım acılarım ve sevinçlerimle sarıp sarmalarken, şimdi ise çocuklarımın ergenlik sancılarıyla baş etme yolculuğunda yaşadıklarımı satırlara dökmek için açtım burayı. Açıkçası günlüğüme yazmaya üşendiğimden.
Bir de, anlaşılma ihtiyacımdan.
Dün yine bir sinir krizi geçirirken kızçem, ben de dayanmaya çalışırken, içimden geçenler kitap olsa, sayfalara sığmaz. Ama farkettiğim, bir kez daha farkettiğim gerçek şuydu:
İnsanın temel ihtiyacı anlaşılmak.
Ben de kızım gibi anlaşılmak istiyorum. Onu arabadan inip sınıfa gitmeye ikna etmeye çalışırken, okulun bahçesinde dökmeye başladığım gözyaşlarının arkasını okumuş olacak ki, bana bağırıp çağırıp, "ben incindiğim sürece seni de inciteceğim" diye, hem de İngilizce olarak söylenen kendisi değilmiş gibi, yüzümde okuduğu her neyse, bir saat sonra bana "annemi geri istiyorum" diye mesaj atan kızım gibi. Anlaşılma ihtiyacı, onun da temel ihtiyacı.
Anlamak da istiyor. Benim, her ne yaparsa yapsın, her ne derse desin, savuşturup, onu bağrıma basacağımdan emin olmak istiyor. Hep söylediğim gibi sevgimin koşulsuz, sınırsız, miktarsız olduğundan emin olmak istiyor. Benim minik kalbim olmaya devam ettiğini bilmek istiyor.
Ben de anlaşılmak istiyorum ama. Yönetemediğim bu ergenlik krizlerini yaşayan tek anne olmadığımı, bu çaresizliğin geçici olduğunu bildiğimi ama şu anda yine de desteğe ihtiyacım olduğunun anlaşıldığını bilmek istiyorum. Kimleri arasam da ağlasam dediğim listemdeki eşimin, annemin, bacılarımın, arkadaşlarımın, hiç birinin beni anlamayacağını bilmek çok zordu. Dedim ki o zaman, kendi kendime, "Evet kızım sabret. Su akar, yolunu bulur."
Biraz ağladım kendi kendime, sakinleştim. On dakika sonra kızımın mesajı geldi. "Annemi geri istiyorum."
Annen hep burada, merak etme yazdım ona. Güne devam ettim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder