Güzellik insanın içinin dışa yansıması, biliyor musunuz? Ya da inanıyor musunuz?
Sen kendini güzel hissettiğinde, bir şekilde, herkes de seni güzel buluyor. Sen kendini güzel hissetmediğinde kimse de beğenmiyor. Enerji dolu olmak, iç güzelliğini dışarı yansıtmak, ışık saçmak... hepsi doğru bana kalırsa.
Ben de 45 yaşa kadar diyebilirim, kendimi pek beğenmedim. Hatta epey çirkin bulduğumu da söyleyebilirim. Nedense, büyüdükten sonra anca aynaya beğeniyle bakmaya başladım. Oysa gençliğin tazeliğin güzelliği, içimdeki öfkeyle, negatiflikle, asık suratımla buğulanıp gidiyordu.
Hep de söylerim kendimi hiç beğenmezdim gençken diye. Geçenlerde kızım gençlik fotoğraflarıma bakarken, "sen gençken de çok güzelmişsin anne", dedi. "Eminim güzelmişimdir ama kendimi beğenmezdim, içimdeki olumsuz duyguları dışıma yansıtırdım" dedim ona. Kendine güven duygusu, gençlerin dediği şekliyle "confidence" gerçekten de kişiyi bence de güzelleştiriyor.
Yani kişinin başkaları tarafından değil kendinden gaz alması gerek öncelikle. Sonra zaten çevresindekiler fark etmeye başlıyor, sana bir şeyler olmuş, ne yaptın sen, güzelleşmişsin, diyorlar.
İşin sırrı uzun lafın kısası, kendini sevmekten geçiyor. Ama işte o öyle aynaya bakarak "canım ben, cicim kendim" demekle olmuyor. Onun da içten gelmesi gerek. Önce kendinle barışacaksın. Bu yolda yürürken açtığın çiçekleri koklayanların beğenisi de önemli olabilir tabii. Verdiğin kadar sevgi alırsın, içine çekersin, sevgiyi özümsersin, sen de kendini seversin. Hepsi zamanla olur, uzun bir yol. Keşke en baştan, bebeklikten beri sevsek kendimizi de, hiç böyle atraksiyonlara gerek olmasa.
Toparlayalım: Kendini sev anacım, günün sonunda kendinle kalacaksın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder