Bugün Tuna beye ilk defa muhallebi yedirirken, çok, çok kötü oldum.
Anne sütü vermek kolaylıkla takıntı haline getirilebilecek bir konu. Bebeğinle kurduğun duygusal ve fiziksel bağ bir yana.. O miniğin sana muhtaç olduğunu, senden başka kimsenin onu besleyemeyeceğini, birbirinize ait olduğunuzu her an hatırlatan bir şey.
Bütün çabalar, sanki emzirme işi sonsuza kadar sürecekmiş gibi devam ediyor, sütüm artsın, bebeğime yetsin diye parçalanıyorsunuz.. O esnada, bir bakıyorsunuz ki bebeğiniz büyümüş, dana olmuş. Artık o kocaman vücuda anne sütü yetmiyor...
Damla'da böyle olmamıştım, açık söyleyeyim. O zaman 4 aylıkken nöbetlerim başlamış ve ayda 8 kez geceleri kızımdan ayrı kalmıştım.. Belki de bundan, 6 aylıkken de işe başlayınca süt namına bişey kalmadı yorgunluktan, çok fazla duygusal bağ geliştirmedim emzirmekle. 6 ay emsin yeter şükür derim diyordum, dedim de... Neyse ki.. Sonra da, sancısız bir geçişle yumuşakça ek gıdalara başladık, o daha az emmek istedi, süt daha az geldi, kansız oldu memeden kesmek. Zaten yorgunluktan bunun duygusal anlamlarını düşünecek halim de olmuyordu.
Bu kez, nedense, belki kendimi o an yalnız ve yorgun hissettiğimden, belki sınav derdine son aylarda bebeklerle ilgili dr. hastalık, beslenme gibi kararları üstlendiğimden, ağır geldi, bi kötü oldum oğluma sütüm dışında bişey yedirirken.
İnsanlar, HER ZAMAN, takıntılarının saçma olduğunu bilir ama gene de takarlar. Düşünürler, bu da ne saçma derler ama üzülmeye engel olamazlar. Eh, ben de ortalamadan hallice olduğumdan, bile bile, saçma olduğuna emin ola ola üzülüyorum ek gıdaya geçtiğimden. Bunu da burda itiraf ediyorum.
Bir yerde okumuştum, hatırlamıyorum. Emzirme ilişkisi kesilmesin diye ek gıdaya geçişi erteledikçe ertelediğini anlatıyordu. Anladım şimdi onu.
Sütümün besin içeriğinin tek başına bebeğime yetmeye devam edeceğini bilsem, sanki ben de bunu yaparmışım gibi geliyor. Amma mantığım ağır basıyor. Şimdilik dolaptaki benim sütlerle destek çıkıyorum (seyahatte mecbur formülle de tanışacak sıpa :( )
Neyse çok uzattım. Bu yazının özeti şudur: Benim psikolojim hiç iyi değil bu aralar.
Oh be anlattım rahatladım.
11 yorum:
aynı hisleri işe başlamamın arifesinde sütümü sağıp biberonla vermeyi denediğimizde duymuştum. Yine benim sütümdü ama benden deği biberondan alıyordu, acayip kıskanmıştım ve kırılmıştım. Aldatılmış hissetmiştim, hem de biberonla!! sonraları mantık ağır bastı tabii ve biberondan besin alabilmesi bu süreci çok rahatlattı. hatta ek besinlere geçtiğimizde bu hisleri hiç duymadım bir daha.. kısacası yalnız değilsin, çok iyi anlıyorum seni:)
Kızımı 24 ay emzirdim.. seni çok ıyı anlıyorum..24 ay bıle yetmemıs gıbıydı bana..epey bır huzunlenmıstım..
:)
Cok iyi anliyorum seni :)
BEN ILK KIZIMI DORT AY EMZIRDIM ZORLA DORT AY, SONRA BIRAKTI KENDISI EMMEDI, SUTUM OLMADI. SONRA AYNI SIZIN GIBI 1,5 YASINDAYKEN IKINCI KIZIM DOGDU ONDA COK KORKTUM BUDA BIRAKIRMI EMMEZMI DIYE, SUTUM OLSUN DIYE NELER YAPTIM NELER VE OLDU DA BIRINCI KIZIMDA YASADIGIM SEYLERI IKINCIDE YASATMADI RABBIM COK SUKUR. AMA ILK KIZIM EMMEYI BIRAKTIGINDA PSIKOLOJIK OLARAK YIKILMISTIM. ANLATAMAM YASADIGIM MUTSUZLUGU. SIZINKIYLE AYNI DIYEBILIRM BELKI DAHA YOGUNDU GURBETLIKTE VARDI... MAMA VERDIKCE ICIM DARALIYORDU o mamalari vermek istemiyordum ama caresiz veriyordum cunku sutumu emmedigi icin acikinca agliyordu mama hazirlayana kadar elim ayagim birbirne dolasiyordu...
Kızımda ilk 6 ay anne sütü verebilmek için işe başlama sürecimi geciktirdikçe geciktirmiş ve sonra 1 yaşına gelene kadar da çalışmaya başlayamamıştım..evde olmak da aksi gibi ne bana ne ona yaramıştı..şimdi ikinci çocuğumda 3.5 aylıkken biraz da zorunlu olarak işe başladım..ama bunda da ek gıda süreci daha rahat oldu.5.5 aylıkken benim işten dönmek bilmediğim zamanlarda annem ufak ufak başladı.Ek gıdanın yeri ayrı annenin yeri ayrı:)karnı tok olsa da ben işten gelince deli gibi memeye atlıyor:)annem meme için 'o onun sütlü kahvesi' diyor:)
esra-tepişin annesi
Selamlar, ben de işe dönünce, danışanlarım olduğunda mecburen formül süte geçmiştim, tek öğün de olsa. İçim içimi yemişti.. Çok kötü omuştum. Geçtiğimiz 3 hafta da yorgunluktan sütüm azaldı, azalıyor diye üzüldükçe daha da azaldı.. Ben de "topla kendini" felsefesi ile sütümü eski haline döndürmeyi başardım. Bu hafta ise ek gıdalara başladık, sizi çok iyi anlıyorum, insan ikinci plana düşmüş gibi hissediyor..
Durup dururken 4 dişi aynı anda çıkarmaya karar verip sonra ondan mı keyfinden mi bilinmez emmeyi bıraktığında 8.5 aylıktı oğlum.Kendimi ne kadar kötü hissettiğimi anlatamam.Duygularını çok iyi anlıyorum.Ne kadar çok uğraştım bırakmasın azıcık daha devam etsin diye,memeyle muhabbet bitti mi bitiyor işte.Terk edilmişlik,yetersizlik duygusu zamanla azalıyor.Ama şimdi yeniden emeceğim dese,uykusuzluk falan aldırmam havalara uçarım.
Haylacim ne diyosun kızım memeyi bırakınca şap diye ben 3 gün dayak yemiş gibi dolandım, nasıl bir bağımlılıktır bu di mi.Bazen annenin de onlara ihtiyacı var diyerekten duygusallığımı bir kenara itmiştim.Sen çalış tezini ve kurtul, bak periferde nasıl rahat edeceksin...
Öptüüüüm
O psikolojiyi hepimiz yaşıyoruz, unutamayacağım dönemlerden biriydi benim için de. Tarifi zor, yaşayan bilir.
Madem başladınız işi coşkuya çevir. Seninki de iştahlı bayılacak bu yeni 'heyecan'a... Tomtoş oğul :) Yakıştı mı ceketi?
bu yazında aklıma kızımın ilk doğduğu günler geldi..ilk haftalarda bi kaç gün biberonla beslemk zorunda kalmıştım
eşim bile biberonla beslerken ağlamıştı
çok tuhaf bişi bu annelik...
Az önce bir annenin "bebeişimi ek gıdalardan kıskanıyorumm" ifadesini espri olarak değerlendirip, çok komik diye yazmıştım. Hemen gidip özür diliyorum. Sanki kendi duygu dalgalanmalarımı unutmuşum gibi. Oksitosin'den mi acaba?
Yorum Gönder