Bana iyi gelen şeyler.

Biliyor musun Ironman'in annesi, bana iyi geliyorsun. Cumartesi sabahının körü olmasaydı, seni arayıp bunu sana söylerdim. Böyle dandun diye bir giriş oldu ama kafam pek karışık, toparlamaya çalışayım.
Aşağı yukarı seninle son buluştuğumuz günden (bkz. 5 Temmuz muydu?) bu yana, takılmış bir bozuk plak gibi aynı şeyler oluyor. Aslında büyük resim değişiyor habire, yeni ev yeni iş yeni şehir, yeni bir yaşam tarzı. Ama ben sürekli küçük resme bakıp ben yapamıyorum, ben zorlanıyorum diyorum. Böylelikle de işler düzelip yoluna gireceğine sarpa sarıyor. Herşey daha beter oluyor.
Herkese olumlu düşünmenin gücünü anlatan ben, düşünce bulamaçlarımda boğuluyorum.
Ne ara dayanma gücümü yitirdim ben? Biri beni silkeleyip herşeyin yoluna gireceğini neden hatırlatmıyor? (Şebnem, aslında sen sanki bunu yapacak gibiydin :) ama pek görüşemedik, ihmal ettin beni.. Bi de benim zaten bunu bildiğimi, neden uygulamadığımı söyleyince ters tepti belki, bana sadece basitçe gaz versen olurdu sanki... )
Hep herkese herşeyin düzeleceğini ben söylermişim meğer, kimse bunu benim için yapmayınca, kocam da kendi stresinden benimkini farkedemeyince, evet, ben çakıldım kaldım.
PMS'imin de nihayet dün sona ermesiyle bu kadar rahat konuşabiliyorum. Dün herşeyin sonu gibiydi, ruh halim neydi öyle... Senin, Ironman ve Tuna'nın herzamanki gibi şahane bir resmini gördüğümden beri düşünüp duruyorum, ben ne zamandır bebeklerime ve sevgilime sarılıp şöyle gülen bir resim veremiyorum? Ne oldu bana?
Diye diye bugünü buldum.
Evet, sen bana iyi geliyorsun. Keşke daha yakınımda olsan, daha çok konuşsak, hergün konuşsak.. Hep görüşsek.. Yazdıklarımızı okusak. Birlikte hayal kursak, birlikte gezsek. Seninle görüştükten sonra daha olumlu düşünüyorum. Bazen saçma bir anda seni arayasım geliyor. Sanki birlikte yıllar geçirmişiz de şimdi uzaklaşmışız gibi oluyor.
Bu da böyle bir yazı oldu.. Daha çok mektup oldu :) Eh hadi öptüm bari.