Bebek oğlumun şehir dışındaki ilk kampı (bu beni neden üzüyor?)



Doğurduğumda bir gün büyüyeceklerini biliyordum elbet..

Kızım yelken yapıyor ve yaklaşık iki yıldır kamplara, yarışlara gidiyor, yalnız kalmaya alışkın. Biz de alıştık onun gitmesine.

Ama oğlum canım bebeğim sanki daha çok küçük gibi geldi. Tek başına arkadaşının evinde bile kalmamışken şimdi tutup taa Antalya'lara gitti. Bize pek sordu sayılmaz, takımla kampa gidiyorum dedi. Galatasaray Futbol Okulu'nu sevdiğimiz ve yürekten desteklediğimiz için gönderdik.

Ama gelgelelim, ben sabaha kadar uyuyamadım, vardılar mı diye.. Kulüp de sağolsun tüm yolculuğu SMS ile takip etmemizi sağladı, yoksa hepten ne yapardım acaba? Her gelen SMS'le oh iyiler diye rahatladım.

 

Her çocuk farklı olur.. Herkes de çocuğunu tanır. Kızım örneğin, çok dağınıktır, düzenli değildir, eşyalarını toplamayı bilmez, söyleyen olmazsa (olsa bile zor da!) dişini fırçalamaz, duş almaz, tuvalete bile son ana kadar girmez. Oğlum kural adamıdır. Ne gerekiyorsa yapar. Hatta kendiliğinden yapar. Kızım dört yıldır okula gidiyor, bir tek gün formalarını çıkarınca toplamamıştır; iki yıldır muhtelif kamplara vs gider, bir kez valiz hazırlamamış veya hadi hazırlayalım dememiştir. Oğlum dedim ya tam kural adamı, okula başladığı günden beri çıkardığı formasını asla ortada bırakmaz, bir haftadan beri valiz hazırlamaya çalışıyor, zor tuttuk dün akşama kadar.

Dedim ya her çocuk başka.

Bundan sebep, oğlumun yalnız kalmasıyla ilgili endişem yok, kendine bakar çekip çevirir. Yemekse yer, duşsa alır. Ama ben niye takıldım o zaman? Çünkü sanki o daha çok minik gibi geliyor. Küçük çocuğum diye sanırım.

Kızımdaki endişelerim bambaşka idi, yapamaz o gibi gelmişti. Ama kızımla ayrılma anksiyetem bambaşkaydı (duygusal bağ: bu başka bir yazının konusu). İlk kampları Bodrum'da idi, en azından gidip görmüştüm.

Bakalım oğlum neler hissediyor bu ilk yalnızlığında.. Gelince anlayacağız.