Daha önce bu kitaba sahip olmadan ve okumadan önce, hep bloglarda birbiriyle tartışan insanları okurdum.. Ağlatarak uyutmaya karşıyım, cani olmamak gerek, vs.. Bu yöntemi anlamaya çalışırken, baktım ki bu yorumları yapanlar, bu tartışmalara girenlerin hiçbiri Dr Ferber'i okumamış ve yöntemi bilmeden, tanımadan, anlamadan "ağlama yöntemi" diye adlandırıp, diğer anneleri suçlayan, öğüt veren kişiler.
Yola başından doğru çıkabilmek adına, önce kitabı getirttim Amerika'dan. Adam Boston'da dünyanın en büyük uyku laboratuvarının başında, psikologlar, doktorlar, annelerle yıllardır çalışıyor ve bu konuda dünyanın en yetkin kişisi.
Kitabı okudum. Yöntemi anladım. Kafamdaki soru işaretlerine cevap buldum. Aklım erdi, içime sindi. Kafama yattı. Burada anahtar ağlamak değil – ve dün anladım ki- bunlar yardım çağrısı değil. Biz de alışkın olmadığımız bir şeye alışana kadar mızıldanırız. Herhangi bir şey uğruna herhangi bir şeyi feda etmiyorum. Kızım korktuğu, zor durumda olduğu, mutsuz olduğu halde onu yalnızlığa terketmiyorum. Sadece yeni bir şeyi *kendi kendine uyumayı* öğrenmeye çalışıyor ve zamana ihtiyacı var. Bu arada ağlamaktan başka kendini ifade etme yöntemi olmadığı için ağlıyor.
Kendimi savunacak değilim, savunulacak birşey, bir hata yaptığımı düşünmüyorum. Herkesin doğrusu yanlışı kendine ayrıca.
Dün öğlen kızımı ayağımda sallayarak uyutmaya çalışırken, o kadar o kadar çok ağladı ki, serseme döndük ikimiz de. Burada bir yanlış vardı. Ayaklarıyla beni itiyor, inmeye çalışıyor, tepiniyordu.
Uyumayı bilmiyordu.
Öğrenmesi için, aylar süren araştırmalarım ve okuduğum kitaplar sonucu en bilimsel bulduğum, en aklıma yatan yöntem bu.
Ayrıca, kızımı o kadar seviyorum ki, ona sarılınca öpüp koklayınca gözlerim dolar. İki hafta uzaktaydı, hayatımın en zor iki haftasını yaşadım. Öte yandan, kızımın (çok şükür) kırk günlükten bu yana oldukça iyi bir uyku düzeni oldu. Geceleri –hep kendi odasında- uyudu. İlk altı ay bizim odamızda yattı, altı ay bir günlükken kendi karyolasında uyumaya başladı. Emzirmek için ben odasına gidiyordum. Zaten birkaç kez heves edip, koyun koyuna uyumaya çalıştım, alışkın olmadığından uyumadı.
Bütün bunlar kızımı sevmediğim anlamına gelmez. Ona kavuşmak için, kavuşabilene kadar döktüğüm gözyaşlarının daha fazlasını, hergün ona sahip olduğum için şükrederken döküyorum ben.
Bunu da kimse sorgulayamaz.
Bitti.
NOT: Merak eden, bunun nasıl bir yöntem olduğunu öğrenmek isteyenler varsa, http://www.amazon.com/Solve-Your-Childs-Sleep-Problems/dp/0743201639/ref=pd_bbs_sr_1?ie=UTF8&s=books&qid=1217865234&sr=8-1 ya da ben işim bitince ödünç verebilirim.
3 yorum:
Aynı suçlamalarla karşılaştım:) Ama kendimi hiç suçlamadım. Her zaman da kendi kendine uykuya dalmasını bildi bu yöntem sayesinde Kaplumbağam. Bilim denen şey boşuna ilerlemiyor:))) Sonuna kadar desteklediğim ve şiddetle önerdiğim bir yöntem. 3 yaşındayız artık. Bu kadar kolay ve mutlu bir bebeklik geçireceğini bilseydim daha önce isterdim yanımda Kaplumbağamı. Mutlu bebeklik benim için güzel uyku demektir. Güzel uyku da mutlu dalma demektir. Bunu da ferber yöntemi sayesinde başarabildik. Mutluyuz. Gururluyuz:)
peki kaç gün sürdü bebegi,nizin aglamaları?biz 2. haftadayız,hala aynı şiddetle devam ediyor.neyi yanlış yapıyorum anlamıyorum :(
ferber yöntemini denedim.mutlaka Kitabın alınıp okunması lazım. Cünkü internetde anlatılanlar yetersiz bazı kuralar olmadan yöntemi uygulamak sonuç vermiyebilir. Yemek uyku düzeni cok önemli gözden kacırılan hatalar olabilir. Kitabı aldıgım gibi hemen bitirdim uyguladım ve oldukca başarılıyım. Bebeğim şimdi daha gülec ve iştahlı uykusu düzelince eski huysuzlukları kalmadı. Kitabı herkese öneririm mutlaka okuyun
Yorum Gönder