Bu sabah yedide, Amerika'da okuyan yeğenimin mesajıyla uyandım. Okul ödevi için kendi işi olan biriyle bir röportaj yapması gerekiyormuş ve en başarılı tanıdığım sensin, senle yapabilir miyim diyordu mesajında. Sorulardan biri ne zaman bu işi seçmeye karar verdiğimdi. Beş yaşımdayken dedim, beş yaşımdan beri doktor olmak istediğimi ben de herkes de bilirdik. Dolayısıyla anne ve babamın hiç kaygısı olmadı benim ne olmak istediğimle ilgili. Hem doktor olacaktım, hem de tıp kazanabilmek için gereken miktarda çalışan ve akademik başarısı yüksek bir çocuktum.
Şimdi kendi çocuğum olunca da, klasik her Türk annesi gibi (klasik dedim, dikkatinizi çekerim) başta onların da ben gibi, inek olmalarını, sürekli ders çalışmalarını ve ders dışında başka hiç bir şey düşünmemelerini, hobileri olmamasını, işleri güçleri üniversite sınavı olmasını istedim başta.
Sonraları, yavaş yavaş sorgulamaya başladım. Çünkü baktım ki benim yolum sadece benim yolum, çocuklarımın yolu ayrı. Her bireyin yolu ayrı. Herkes ayrı bir birey. (Hayatta kabullenmekte en zorlandığım şeydi bu: Çocuklarım benim parçam değildi, benden ayrı bireylerdi).
E peki bu böyleyse, onların da kendi hayatları, kendi hayat yolları, kendi amaçları olacaktı. Peki ben onların yollarını bulmalarını izleyebilecek kadar sabırlı mıydım? Bu arada bir de tabii başladım yine çocuklarım zemininde başarı nedir başarısızlık nedir onu sorgulamaya. Meslek seçiminde başarı akademik olarak yüksek bir dal seçip para kazanmak, başarılı diye anılmak gururlanılmak mıydı, yoksa net ve saf olarak mutlu olacağın bir yol seçip onda yürümek miydi?
Mesela çocuklarım ya seçtikleri ve onları mutlu edecek mesleği yaparken para kazanamazlarsa? Ya benim hayata başlarken yaşadığım zorlukları onlar da yaşarsa? Ya fakir olurlarsa? Aman Allah'ım ya aç kalırlarsa? Tabii sardıkça sarıyor anne kişisi, ne kadarı doğru? Ya da benim onları yönlendirdiğim işte para kazanır ama aşırı mutsuz olur her gün lanet ederek çalışırlarsa?
E dengeyi nasıl ayarlayacağım ben? Eminim hepiniz aynı şeyleri düşündünüz. Haklısınız, çok zor. Hem sevdiği işi yapsınlar (ki bunu bulmak da kolay değil) hem para kazansın hem mutlu olsunlar.
Biz biraz yol katettik bu konuda. Şimdilik benimkiler meslek seçimini yapmış görünüyor. Bunu da uzun uzun anlatmak istiyorum bu nedenle başka bir yazının konusu olsun.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder