İncelikler yüzünden

İnsan kendi kızıyla başedemez mi? Ben edemiyorum. İflas bayrağını çekip atınca ne olucak? Kızımı da mı atıcam? Yok atamam. O zaman başetmem gerek. Ama edemiyorum.
Napıcam ben, çıkmaza çakıldım.
Pedagoğa götürüyorum, dersimi çalışıyorum, verdiği ödevleri yapıyorum. Sabır timsali oluyorum, saatlerce direniyorum sabrediyorum. Ama nereye kadar?
En son ısırıyor beni (5,5 yaşında ama, canımı hakkaten acıtabiliyor), vuruyor, tekmeliyor. Elinde sert birşey varsa onunla vuruyor, ne varsa onu yüzüme gözüme fırlatıyor. Canım acıyor. O da yoksa çığlık atıyor, ama öyle böyle değil. En son dayanamayıp bir tane de ben ona vuruyorum. Bu böyle sürüp gidiyor. Niye vuruyorsun kızım şimdi diyorum, sen de bana vuruyorsun diyor. Demek ki bu krizinin sonunda tokat yiyeceğinin farkında. Bilerek belki isteyerek yapıyor.
Tam kendime ne kadar sabırlıyım, başkası olsa bu kadar sabretmezdi diyorum, birşey oluyor.
Sabah uyanmıyor, servisin gelmesine on dakka kalasıya kapris yapıyor. Yataktan kalkmam uykum var, tuvaletim yok çişe gitmem, oyuncak bebeğimin elbisesi nerde, sonra bir çığlık kıyamet, gitmiycem okula...
Her sabah aynı terane.
Okuldan gelince başka bir terane, birikmiş gerginliğini atsın, sakinleşsin diye sabrediyorum, biraz ağlasın susar diyorum ama yok.. Bitmeyen bir krize daha dönüşüyor.
Ödev saati bambaşka bir terane. Her gün ama her gün, altı üstü bir iki sayfa çizgi çubuk - ki bu onun kapasitesinin çok altında biliyorum- yapmam da yapmam. Yapma kızım sonuçlarına sen katlanırsın sınıfta, bu sefer yapıcam diye ağlıyor. Masaya otur, bir ya da iki saat elinde kalem kağıda bakıyor. Bir çizgiyi bir saatte. Yeni kalemler, kırtasiye malzemeleri, çalışma masası alıyorum özenir belki diye, yok, bana mısın demiyor. Ertesi gün de ben ödevimi bitirmedim diye ağlıyor.
Bir insanın sabırları buna ne kadar dayanabilir ki?
Pedagoglar derslerini ezberlemiş: Babası uzakta ya ondan.
Ya ne babası ne annesi. İnat ediyor işte. Neden, neyin intikamını almaya çalışıyor bunu çözmek gerek. Çocuğun yapısı mı böyle, onu söyle bana. Üstüne mi gitmiyim, yaptırmayım mı ödevini, okulda rezil olunca gelip daha çok ağlıyor ben yıldız alamadım diye. Ben bununla başetmek zorunda mıyım? Sabah kalkmıycam diye çığlık çığlığa ağlarken tamam yat o zaman deyip, dönüp arkamı kendim hazırlanıp okula mı göndermeyeyim? Sonra hergün istemeyince annem göndermiyor nasılsa'yı nasıl değiştiricem? Çünkü çocuk sözlüğünde istisna diye birşey yok. Birkez hasta diye okuldan al, hergün karnım ağrıyor diye bir saat ağlıyor. Bir kez uyusun diye gönderme, ertesi gün nasıl göndereceksin?
En sonunda okuldan mı alayım? Anaokuluna geri mi vereyim? Hatta yuvaya. Canı isterse gitsin istemezse gitmesin.
Akşam uyku saati gelince az oyun oynadım diye kriz. Yok biraz daha oyun oynasaydım, yok biraz daha zıplasaydım, uyumaz, yatır yatırabilirsen. Sabah kalkma saati gelince gene aynı terane.
Sürekli olarak, iş dışında geçen saatlerde sürekli olarak, onun kaprisleriyle - istekleriyle - krizleriyle uğraş.
Ben ne olucam? Benim kendi isteklerim ihtiyaçlarım hayatım vardı bir ara. Saçımı yıkardım, kuaföre giderim. Spor yap diyorlar, ne zaman? Okul çıkışı mı, sabah mı? Eve geliyoruz, iki saat mücadele, sonra uyku. Sabah haldır huldur koş işe, haftada altı gün. Bu kadar zor mu olur bu iş hep böyle?
Hasta mı oluyorum, yorgun muyum, birşeye canım mı sıkılmış, ben de sevgilimi özlemiş olamaz mıyım? Önemi var mı?
Nereye kadar sürer bu böyle?