Oğluma mektup

Oğluma dünden kalan mektup.

İçimde son kez seninle uyuduğum geceden bu yana tam bir yıl geçti. En az o günkü kadar heyecanlıyım bugün de; her sabah uyandığında seni kucağıma almak, koklamak öpmek, ilk doğduğun günkü kadar mutlu ediyor beni her seferinde.

Biliyor musun, böyle yağmurlu bir günde evlenmiştik babanla. O gün ne kadar ağlamıştım, yağmur yağıyor diye. “Yağmur berekettir” diyenlere kızmıştım, gelinliğim ıslanacak saçım bozulacak diye çok üzülmüştüm.

Sen de bir yaşını aynı öyle bir yağmurlu günde bitiriyorsun. Yaz yağmurundan çok daha fazla su var dışarıda, tıpkı bizim düğün günümüz gibi. Bereket, su, temizlik. Nedense şugün hiç üzülmüyorum yağmur yağıyor diye, sel olmuş sular kaplamış her yanı diye. Artık maddesel şeylere daha mı az üzülüyorum, senin yaşgünü partin ertelendiği için içim cız etmiyor mu, varlığından gelen sevincim örtüyor mu “bu üzülünecek şeyin” üzerini? Ben de seninle büyüyorum da ondan mı oğlum?

İyi ki geldin oğlum. İyi ki karar verdin ailemize katılmaya, bizi mutlandırmaya. Ne iyi ettin de bizi seçtin ailen olarak, ne iyi ettin de tam da zamanında doğdun. Üçtük, tam sanıyorduk kendimizi, ne iyi ettin de tamamladın ailemizi.
İyi ki doğdun oğlum.