Hayattan çok şey

Durup durup düşünüyorum... Geldim 35 yaşına, hayattan çok şey mi istiyorum?

Bebeklerimle oturup evimin terasında, onlara sıktığım portakalın suyunu içirmek, bahçedeki şişme havuzda oynaşıp gülüşmelerini dinlemek, onlarla gülüşmek,

arada gazete okumak, müzik dinlemek..

Oysa bu aralar çocuklarımın gülüşlerini bile zamandan çalıyorum. İçeri gidip bi koşu onları öpüp geliyorum geri, yakında yapışacağım kitabımın başına (bu kitapla evlenseymişim bari, onu kocamdan çok görüyorum zira).

Ben de diğer insanlar gibi kızımın elinden tutup yaz yağmurunda koşuşmak istiyorum, ya da oğlumu alıp ısırmak sevmek koklamak.

Ben de kocamla sinemaya gitmek, yemeği birlikte yemek, annemi daha fazla görmek (oysa onunla anca çocukları birbirimize devrederken görüşüyoruz bu aralar.. hatta o içerde oluyor, çocuklar evde olduğumu anlamasınlar diye cepten konuşuyoruz)..

Ben de diğer insanlar gibi ev alma hayalleri kurmak, evime mobilya beğenmek isterdim, iki ay sonra hangi ilin hangi ilçesinde yaşayacağız acaba, orda bakıcı, market, yuva bulabilecek miyiz diye kara kara düşünmek değil...

Çok şey mi istiyorum senden, söyle bana hayat.. yordun beni daha yolun yarısında.. Eh biraz da dinlenmek istiyorum artık, çok mu...