Her hastalık bir huy alırmış...

Ay dönünce huy da dönermiş..

Gerçekten de, büyüklerimizin söylediği herşeyin altında bir gerçek var gibi..

Bence bunun nedeni, hastalıkların çocukların rutinlerini bozması ve düzeni alt üst etmesi.. Damla hanım için mesela.. Bir üst solunum yolu enfeksiyonu ile azı dişlerinin aynı ana denk gelmesi, tüm düzenimizi bozdu.

Geceleri uyuyamayan kızım, bir süre gündüz uzun uyudu. Bundan dolayı da bir süre akşamları daha geç yattı. Bu nedenle, malesef kışın sekiz buçuk, yazın dokuz - dokuz buçuk olan uyku saatimiz şu anda 22.00 hatta 22.30'a kadar kaymış durumda.. Kendi kendine uyumayı öğrenen kızım, hastalık günlerinde alıştığı gibi, uykuya dalana kadar birimizin elini tutmakta ısrar ediyor.

Benim anladığım bir şey, bebişlerin gerçekten rutini sevdiği. Ayrıca adaptasyon kapasiteleri de süper. Doğruya olduğu gibi yanlışa da çok çabuk adapte oluyorlar. Kızımın sadece uyku değil yemek saatleri de şaştı. Bunda, sabahları geç kalkan teyzesi ile yaptığı ikinci - geç - kahvaltılardan dolayı öğle yemeğini uyanınca (bazen 15.00 civarında!) ve akşam yemeğini de bizimle iftar saatinde yani sekize doğru yemesinin payı büyük. Hatta bazen o kadar tok oluyor ki, akşam yemeği de yemiyor. Bu da beni kahrediyor tabii..

Aslında düzenimize geri dönmek o kadar zor olmasa da, malesef kızımla geçirebileceğim nöbetsiz birkaç gün boşluk bile yok bu ara. Zaten ameliyat grubunda olmam nedeniyle işten geç ve yorgun geliyor ve iftara dek onunla pek de ilgilenemiyorum. Tüm bunlar hem onun hem bizim rutinimizi ve yaşam kalitemizi bozdu.

Bir de bütün bunların yanında, artık aklının ermesi nedeniyle, ben nöbetçi olduğum günler bana tavır yapmaya başlaması canımı sıkıyor. Bunun er geç olacağını biliyordum, ama bu kadar acı vereceğini bilmiyordum.

Şimdi de bu güzel sıcak güneşli cumartesi gününü kızımla geçirmek yerine nöbete gitmek zorundayım.

Yarından itibaren eski rutinimize geri dönmek için çaba harcayacağım.