"Ruhun fırtınaya yakalandı çalkalanıyor".. derdi Taschi burda olsaydı.
Geçmiş de güzel sayılmazdı pek.. Ama düşününce sanki şimdiden daha mı güzeldi ne?
O zaman da tadını çıkarmadık. Şimdi de şimdinin tadını çıkarmak yerine geçmiş şimdi olsaydı ne güzel olurdu demekle meşgulüz.
Oysa geçmişte sevgilim, hayat arkadaşım, yoldaşım hayatımda değildi henüz.
Hayatımın anlamı maviş bebeğim de öyle.
Gerçi babam vardı, anneannem dedem vardı, Duffy de vardı.
Ama kadın doğumcu olmaktan çok uzaktım.
Gerçi şimdi de mutsuzum kadın doğumda olmaktan ama, bu yolda yürümekten de, yol arkadaşlarımdan da, geleceğin getirmekte olduğu belirsizlikten de mutsuzum ama..
Yine de geçmişte de kadın doğumcu olamama ihtimalimden mutsuzdum. Hiçbirşey olamamaktan korkardım. Bu nedenle mutlu olamazdım. Tadına varamazdım.
Şimdi de varamıyorum. Demek bu yollar dikenliymiş azıcık, ama ne yapalım ben seçtim bunu demek yerine, başaramadım olmadı, yanlış seçmişim demenin kolaylığına saklanıyorum.
A ile B'yi, 1 ile 2'yi anlatıp üzülmek yerine, A, B, 1, 2'yi yaşamakta olmaktan keyif almayı başaramıyorum.
Bebeğim yokkenki üzüntümü, acizliğimi, çaresizliğimi bu sayfalardan okuyup hatırlayıp şükredeceğime, bebeğimin varlığının bile sadece tek başına beni mutlu etmeye yeteceğinin farkına varamıyorum.
A ve B'yi düşünmekten uykusuz geceler geçiriyorum.
Oysa bir sene sonra onlar da hayatımda olmayacaklar. Geçip gidiyor ne de olsa zaman. Ben olacağım yine tek gerçeğim.
Kendimi benden ayıran olumlulara sevineceğime diğerlerinden ayıramayan olumsuzlara üzüle üzüle geldim 32 yaşıma..
Ee yıllar geçiyor ne de olsa.
Taschi bana "ruhum fırtınaya yakalandı çalkalanıyor" diyeli 16 yıl olmuş.. ON ALTI.
Bisürü kişi doğdu ve büyüdü o zamandan. Biz bile büyüdük.
O fırtınaları dahi gülerek anlatabiliyoruz artık.
Yeni fırtınaların da dineceğini bilmiyor muyuz ki?
Neden hala çalkalanıyoruz?
Belki de ağlayamadığımızdan.
Hayatın en gerçek acısını, ölümü yaşadıktan sonra, bunlar da fırtına değil meltem aslında.
Evet evet, nelere üzülüyorum ben demek geldi içimden.
Kalbimin üzerindeki kuş kalktı.
Güneş de açtı..
En iyisi bebeğimi de alıp Bebek'e gideyim.
Evet evet hafifledim.
Teşekkür ederim Taschi, benim uzaklardaki arkadaşım, kardeşim.
3 yorum:
İyiki doğdun iyiki varsın :)
Ne zor günlerden geçtiğimizi bir biz biliriz..Ama şükürler olsunki hayallerimiz hayatımızda..Ben henüz tanışamadım ama sen şimdi benim için minik kalbinin gözlerinin içine bi bak..Hayat orda ..tüm güzelliğiyle..eminim..
nice nice mutlu yıllara:)
sende hüzünlerimi buluyorum...sakladıklarımı sen çok cesur ifade ediyorsun..ve işte bu yüzden tanımasam da bilmesem de sadece bloğundan da olsa tanıyarak ben seni seviyorum diyebiliyorum:)
iyi ki doğmuşsun :))
Selamlar, Allah bebeğine uzun ömürler versin. Benim de 5ay 3 hafta ve 1 günlük bir bebeğim var. Bebek sitelerini gezerken seninkine rastladım. Benim de oğluşumun resimlerini yayınladığım bir blogum var. Aile efradı dışında pek ziyaretçisi olmasa da işte kendi halinde bir blogcuk. Bazı doktorlar buna çok kızarmış ama ben hazır kadın doğumcu bir doktor bulmuşken birkaç şey sorayım diyorum.Malesef kendi doktorum ve hastane olayı normal diyerek geçiştirdi. Tarafsız bir doktorum fikirlerine ihtiyacım var. Eğer sorun olmayacaksa senin için skdeveci@yahoo.com da görüşelim mi?
Yorum Gönder