Ben kendimi yıllar yılı akşamları erkenden uykusu gelen biri olarak bilirim. Çevremdeki herkes de bunu böyle bilir. "Tavuk" tabir edilen kişilerdenim kısacası.
Sabahları da erken kalkarım ama. Hafta içi hafta sonu farketmez altıda altı buçukta ayaktayım. Kalkarım kahve içerim yürüyüşe giderim iş yaparım. Erken de kalktığım için erken yatmamı kendimce normal olarak kabul etmiştim.
Bunun değiştirilemez bir gerçeklik olduğunu sanıyorduk. Ben ve çevremdeki herkes.
Taa ki bir gün bunun hayatımı olumsuz yönde basbayağı etkilediğini farkedene kadar. Bir kez kocamla hiçbirşey paylaşamaz olmuştuk. Çocuklar uyuduktan sonra başbaşa hiç birşey yapamıyorduk. Akşam dışarı çıkamıyorduk çünkü ben hemen esnemeye başlardım. Sinemaya götürmüyordu beni çünkü filmin ortasında mutlaka uyurdum. Nişanlıyken sevgililer gününde ve hatta bir gün Cem Yılmaz'ın gösterisinde uyumuşluğum var. Evimize misafir geldiğinde biraz uzarsa sohbet mutlaka ben esnemeye başlardım. Kocam utanıyordu bu durumdan elbette.
Bir gün dank etti. Bu benim gerçekliğimdi ve değiştirilebilirdi. Neden olmasındı ki? Onu ben yaratmıştım ben bozabilirdim.
Hem de bir anda.
Oluşturduğum gibi yok edebilirdim.
Ettim.
Bir gün, "erkenden uykumun gelmesi, hatta bayılarak uykuya yenik düşmem kabul edilebilir birşey değil. Bunu değiştiriyorum" dedim.
Oldu.
Önce zor oldu. Çünkü kimse bana inanmadı. Kocam, kardeşlerim, heryerde herkesin arasındayken "ablam şimdi uyur nasılsa" "uyuyorsun gözlerin kapanıyor" demeye devam ettiler. Herkesin üzerimde yarattığı baskının bu gerçekliği nasıl güçlendirdiğini farkettim. Eşim bile TV ya da film vs izlerken ikide bir yüzüme bakıyordu uyudum mu diye.
Bir gün, biraz da sinirlenerek onlara, "Onbeş yıldır yaptığım birşeyin tersini yapmaya çalışıyorken, siz lütfen köstek olmak yerine destek olun" konuşması yaptım. Beni anladılar ve artık olumsuz desteklemeleri bıraktılar.
Şimdi artık istemezsem serilmiyorum ve erkenden uyuyakalmıyorum. Bazen film izlerken uyuyor ama hemen ayılıp devam ediyorum. Haftada birkaç gece eşimle oturup geceyarısına kadar film izliyoruz. Dışarı çıktığımızda sürekli insanların yüzüne bakıp esnemiyorum.
Biliyorum ki artık kendi yarattığım ve içinden çıkamadığım bir kurgunun esiri değilim.
Kendimi daha iyi hissediyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder