Bodrum'dan kısa kısa notlar

Bodrum fena gitmiyor. Kış geldi geliyor, sonbahar kesin geldi. Hava kapalı, ara ara yağmur yağıyor. Hafif serin, akşamları yorganları çıkardık, gündüz hala tişört bazen gömlek, çokça da yelek giyer olduk. Ama şimdilik boğmadı beni kapalı hava. Ne yana dönsek çayır çimen olduğundan olabilir. Bakımlı bahçeler, çiçekler, açık alanlar. Yağmur yağınca kapanmadık eve, belki de ondan.
İstanbul'dan daha sakin, daha huzurlu. Annemle kardeşlerim yanımda diye de lokum tadında gidiyor olabilir. Kocam da yanımda olunca inşallah, tadından yenmez.

Annemin bomba projesi hepimizi heyecanlandırdı, heyecanlandırmaya da devam ediyor. Bayramdan sonra aksiyon zamanı inşallah, sonra da ver elini Bodrum ve tekrar annemlerle aynı şehirde yaşama hayali..

Şu anda oturmakta olduğumuz ve bence meleklerin bize bir armağanı olarak bulduğumuz ev, Yahşi Yalısı'nda.. İşlerimize, okullarımıza ve dahi deniz kıyısına fevkalade yakın.
Herkes kışın pek ıssız olacağından, yalnız bunalacağımızdan ve merkezde oturmanın avantajlarından bahsediyor.. Ve fakat ben bu süreçte kendimi bir kez daha keşfediyor ve sessizlikten, yalnızlıktan ve hatta ıssızlıktan hoşlandığımı farketmiş bulunuyorum. Sonbaharın gelmesi ve yazlıkçıların gitmesiyle, evde gürültü yaparken daha bir huzurluyum, bahçede misafirlerimi ağırlarken çevrede kimselerin olmaması işime geliyor. Yayla evimizi hatırlıyor ve huzurla özlüyorum orayı. Kardeşimle de düşünüyoruz, yazın insanlar gelsin, olsun, kışın bizbize sakin huzurlu. Zaten ben ve çocuklarım haftanın her günü okulda - işteyiz, hafta sonu bazen alışveriş merkezine gideriz, bazen çıkar dolanırız. Antep'te sanki, merkezdeydik de, kaç komşumuzla görüştük iki kış? Evet, sıfır. Çok mu bunaldık, şehir merkezine de pek uzak sayılmayız, dokuz dakika. Evet, dokuz.
Yani kısacası, kış beni basmazsa eğer, benim sanki burada böyle huzurlu, sessiz, yaşamaya devam edesim var.
Saygılar sunarım efendim.