Mesela, birgün, Yalova'da şu resmi çekmiştim:
Bir an için gördüğüm bu evin aynısının, bir gün bizim de olacağını bilerek.. Aynı güneşli bahçe, aynı çiçekli balkon, aynı çatı-arası-hobi-odası....
Arka bahçede ağaç ev...
Odalar bembeyaz.. herşey bembeyaz... Evde çocuklarım.. Sevgilim... Sevdiklerim...
Hayal kuramıyor muyum artık? Birçok insanın benzerini (daha fazlasını) yaşadığı iki üç acı mı beni yordu yıldırdı?
Güneşi alıp yüzüme süremeyişim neden.. Şu güzel ışıklı şehire yerleşip orada yaşamak isteğim nerde?
Ben, nerdesin? Geri gel.. Al hayallerini de gel.. Al gülümsemeni de gel. Mutluluk yetmiyor (şükretmeye devam et gene de hergün) ama gül, gül biraz, hayal kur,
ben, geri gel bana.
Güneşini, ışığını, mutunu, herşeyini al da gel.
Hem de bugün akşam olmadan gel.
Yarın ben olarak uyan.
Sen bile şaşır eskiye nasıl bir günde dönebildiğine.
Enerjine, sabrına, mantığına tekrar kavuş.
Ben, geri gel.
Hadi.
3 yorum:
Hayalindeki en zor kısım o eve sahip olmak değil o evde yaşayacak mutlu aileyi kurabilmek.Ki bu senin tam da sahip olduğun şey:)
!İyimser sen' nerdesin bilmiyorum ama bu blogun ilk yazıldığı günlere kıyasla çok daha mutlu olman gerektiği kesin.Hatta 'iki kat' daha mutlu;)
Sevgiler..
Evet bu yüzden şükrediyorum ben de her gün sahip olduklarım için zaten öykücü.... Olamadıklarım için de yerinmiyorum ki, mutsuzum da demiyorum ki... Sadece hayal kuramıyor ve iyimser olamıyorum - ki çok farklı şeyler hepsi...
Eski günlerime kıyasla çok daha mutlu muyum bilmem ama çok şükür, oldukça mutluyum.
Hımm...Ben mesela mutluysam iyimserimdir.Mutluysam hayal kurarım.Filan.
Yorum Gönder