Buyrun, ben

Buyrun, ben

21 Mart 2009

Bir önceki postla ilgili düzeltme

Yanlış anlaşılmış.
Ben mutsuzum demedim.
Elimdekilerden şikayetçiyim de demedim.
Hayatımla ilgili sorunlarım var da demedim.
Ailemden işimden şikayetçiyim de demedim.

Sadece olumlu düşünme yeteneğimi kaybettim dedim.
Hani herşeye iyi yanından bakma, olumlu yanlarını görme, zorlukların üstesinden kolayca gelebileceğime inanma yeteneğimi.
Gülümseyebilme yeteneğimi kaybettim.

Mutsuz değilim.
Çok şükür.
Herşeyin en iyisine sahibim çok şükür ve herşeyim de var.
Sadece artık gülümseyemiyorum.
Neşeli neşeli cıvıldayamıyorum.
Bardağın dolu tarafını göremiyorum.

Bunun için taktiklerim vardı benim. Yıllarca iyi idare etmiştim.
Nereye gittiler bunu merak ediyorum.

4 yorum:

firdevs dedi ki...

bence bunlar tamamen hamilelikle ilgili olan seyler :p valla bende herseyin en kotusunu dusunuyorum .
onceden sartlar ne olursa olsun bir sekilde kendimi teselli ederdim . ama simdi :p dogumdan sonra pozitif halime donmeyi umuyorum :))

Adsız dedi ki...

Bence iyi yada kötü farketmez kişinin bir şeylere inancı olmalı .Bu sayede yaşam daha kolaylaşıyor. İnanmak ,çok zor değilmi bu devirde...

hayal dedi ki...

Adsız kişi, kimsin bilmiyorum ama;
Bence inanmak asıl bu devirde kolay..
Burada hayal alanımda bunu tartışacak değilim.
Ayrıca artık adsız yorumlar istemiyorum

gülnur dedi ki...

Mutsuz olmadığını,şikayetçi olmadığını...biliyorum.Bunlar gelip geçici ruhsal durumlar.Toz pembe bir dünyada yaşamıyoruzki. Kendi sorunlarımız yanında çevremizde olup biten herşeyden farkında olmadan etkileniyoruz.
Ayrıca çalıştığın ortamı ve hayatla ilgili kaygılarını az çok tahmin edebildiğim için kendine çok görme bu durumları.