Kaldığım yerden devam: Transfer sezonu açıldığında, yani embriyoların uygun olduğu haberi geldiğinde, hastaneye gittik. Bu kez anestezi olmadan, uzun bir kanül ile iki embriyoyu rahim içine yerleştirdiler.
Üç gün yatak istirahati (kulaağ hış gelse de çok sıkıcıydı) eşliğinde, biraz da eğlenerek ve moralmizi bozmamaya çalışarak bekledik. İkizlerimize İsmet ve Kısmet isimlerini koyduk. Çünkü durumu bilen herkes eh, kısmet bakalım diyordu. Doğruydu bu, o halde isimlerden biri kısmet olacaktı :)
İkizlerin aramıza karışmayı uygun görmediği haberi bir hafta kadar erken geldi. Üzüldük tabii, ama buzdolabında daha 10 adet dondurulmuş bebiş vardı, bu da bir sonraki denemede iğnelere ve o zorlu işlemlere gerek olmayacağı anlamına geliyordu.
Overlerin küçülmesi için bir ay bekledikten sonra, iğne olmadan sadece ağızdan bazı ilaçlarla yeni transfer sezonunu beklemeye başladık.
Uygun gün geldiğinde 10 tane bebişten 7'si hayatta kaldı ve İsmet, Kısmet, Nasip ve Songül adındakiler transfer edildi.
Ama ühüüü ühüüü onlar da tutmadııııı :(
Şimdi üç ay bekledikten sonra en başa döneceğiz. İğneler, yumurta toplama, transfer ve bence tüm bunların en zoru o bekleyiş dönemi.
1 yorum:
ÜZÜLDÜM,AMA SEN ÜZÜLME OLUMLU DÜŞÜN!
Yorum Gönder