İçimdeki küçük şeye ilk mektup

Günaydın yeni umut.. Günaydın can..

Günaydın kendi gelen minik kalp.

Sana ilk mektubum bu. Belki hala varlığına alışamadığımdan. Belki sana anca anca hazır olduğumdan.

Belki de evdeki minik kalbimden anca fırsat bulduğumdan..

Hayatın bana ne sürprizler hazırladığını, bak, 33 yaşımın bitmesine birkaç (hatta 1) gün kala ayrımsıyorum. Psikiyatrist haklı mıydı? 35 olduğumda, iki çocuk annesi, küçük bir Anadolu kasabasında kendi halinde doktorluk yapan bir kadın (olduğum için) (mecburen) mi durulacaktım? Şartlar gereği? Bu ne büyük bir sürpriz oldu bize..

Ama yok, ben biliyorum kendimi. Alırım iki miniğimi, (kocişimi kandırabilirsem :) ) giderim gene gidesim geldiğinde, Disneyland'e, Legoland'e. Bak sen doğmadan yaz tatili planlarımızı yapıyoruz. Bir Damla ve bir bebekle nereye gidilebiliri araştırıyoruz babanla :)

Damla hanım çok özeldi bizim için bebeğim. İlkti. Çok zor gelmişti aramıza. Sıkıntılı günlerin ortasında güneş gibi doğmuştu içimize hepimizin. Bizi elimizden tutup ışığa taşıdı desem yeridir inan.

Ama bil ki, sen de (inşallah sağ salim doğarsan) çok büyük bir sevgiyle geleceksin aramıza. Biz sevmeyi, hep adı geçen ama beş harften ötesinin ne kadar fazla olabileceğini meğerse pek de bilmediğimiz sevgiyi, minik kalbimle çoğalta çoğalta öğrendiğimiz günlerde, kendiliğinden geldin sen. Beklenmedik demiyeyim de, umulmadık, hayal bile edilemedik diyeyim.. İnsan aklının alması mümkün değil bazı şeyleri, anlamakta yetersiz kalıyoruz, ama buna hazırmışız aslında biliyor musun..

Sana kalbimizde, evimizde, içimizde yer açtık. En az Minik kalbim kadar sen de özel olacaksın. Sevgiyle, neşeyle geleceksin aramıza.

Gel bebeğim, sağ salim gel.