Aynı annesine benzeyecek büyüyünce.
Oysa ben son günlerde oldukça mutsuzum.
Gitgide daha sıkıcı biri olduğumu hissediyorum. Ben bir başkası olsaydım benimle arkadaş olmayı istemezdim sanırım. Hiç çekici bir yanım yok.. Mesela, komik değilim.. Güzel değilim (hatta bu son noktaya iyice taktım son günlerde, yüzümün her yanında sivilceler çıktıkça). Mutlu değilim ki çevremdekilere de mutluluk vereyim. Gülünce gözlerim kaybolmuyor. İyice bakımsız biri oldum çıktım. Makyaj yapmıyorum, içimden gelmiyor. Giyim kuşamıma dikkat etmiyorum. Saçlarımı boyamalıyım. Daha fazla hareket edip hantallıktan kurtulmalıyım.
Becerikli değilim mesela. Yemek yapamıyorum. Ev işi yapmayı sevmiyorum.
Anne bile olamıyorum.
Yetenekli değilim. Hiçbir şeyi çok iyi yapamam. Yaratıcı değilim (belki de en çok bunu isterdim).
Bu günlüğe yazdıklarımı bile okumak istemiyorum, hele ki başkaları neden okusun..
İnsan bazı zamanlarda daha çok böyle hissediyor sanırım.
Ben bugünlerde daha çok mutsuzum.
Sanırım bu da progesteron etkisi.
2 yorum:
ya insan şu fotoğrafa bakıp nasıl depresif olabilir anlıyamıyorum yaaa hı neydi progresteron ? hı?
senın bu yazdıklarına cok üzüldüm.Emın ol hersey gecıcek sende bılıyorsun kı bunların hepsının nedenı gecıcı bır umutsuzluk hali!umut etmeyı bırakma,topla kendını!cırkın olsan sevgılınde olmazdı dımı,ama var ;)
Yorum Gönder