Biliyorum, taşıp taşıp en sonunda yatağını bulacak, sakinleşecek yeniden, akıp gidecek kolayca.. Ama ne zaman? Durup duramıyorum yerimde, kendime laf geçiremiyorum, dinletemiyorum bildiğim gerçekleri. Oysa başkası olsa ne güzel teselli ederdim.
İlkgençliğimde (18 miydim 19 mu) birkaç kez daha böyle olduğumu hatırlıyorum. Oysa şimdiye kadar yaşadığım tüm günlerin üçte biri daha eklendi üzerine, değişen birşey olmadı.
Bu kendimi sevmeme, dertlerime derman olamama durumları ne kadar daha beni esir alacak bilmiyorum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder