Cep telefonu olmadan yaşamak mümkün mü?

Tam yarım gündür cep telefonum yok!! Değişik duygular içindeyim.
Neden yok onu anlatayım önce.. Bu sabah ilk defa çocuklarımı evde yalnız bırakarak işe geldim, kızım artık 9, oğlum da 7 yaşında. Yalnız kalmaya alışkın değiller, ama onlara güveniyorum. Diğer yandan, olası bir acil durumda kimseye ulaşamayacakları için - evde de telefon yok - kendi cep telefonumu onlara bıraktım. Binbir tembihle çıktım evden.
Peki yıllardır ilk kez telefonsuz geçirdiğim bu yarım günde neler hissettim?

Son birkaç yıldır telefonuma yapışık yaşıyorum. Nedeni en büyük oranda kadın doğum doktoru olmam ve hastalarımın acil bir durumda bana ulaşmalarının gerekmesi. Tabii ben kontrol manyağı olduğum için, aksi bir durumu yönetemeyeceğim için bu biraz da benim seçimim. Bugün zaten işe geldiğim için bana hastane üzerinden de ulaşabilecekleri için bu konuda rahattım. Gerçek acil durumu olan bir hasta hastaneyi arar veya olmadı acile gelir diye düşündüm.

Diğer yandan, gerçekten de telefonumun yokluğu elimde büyük bir boşluk oluşturdu. Yürürken (özellikle hastane için) veya otururken sürekli kontrol etmeye alışmışım, durduk yerde "bende bir eksiklik var" duygusuna kapıldım. Durmadan facebook güncelemelerine, whastapp grup mesajlarına bakıyor, o da olmadı internetten birşeyle yapıyor olduğumu farkettim.

Sanki facebook bensiz geçirdiği yarım günde üzülüp ağlayacakmış gibi oldum.

Akıllık telefonum olmadan ben akılsız mıyım şimdi yani? Yok değilim. Ben bu telefonsuzluk halini sevdim gibi sanki. Daha sık yapmalıyım bunu. Arada control freak'liği terkedip yaşamımı akışına bırakmalıyım.