Bugün çok sancılı geçti. Nedeni, malesef, günlük düzenimizi bozacak bazı şeyler olması.
Şöyle ki, Damla hanım öğleden sonra eve dönerken 6 buçuk - yedi arası yolda uyumuş. (Hata bir, geç nap ve fazladan 2. nap). Yedide eve gelir gelmez uyandı ama tam uykusunu alamadığı için sersemledi. Yedide geldiği için yemek yemesi sekizi buldu (2. hata, geç akşam yemeği). Sonra biz bir sebepten bir alışveriş merkezine gitmek zorundaydık. Orada iyice sersemledi, huysuzlandı, ağladı. Hatta saat dokuz buçuk on gibi eve dönene dek ağladı.
Geç dönünce banyomuzu yapamadık (üçüncü hata). Karnı acıkmadığından sütünün hepsini içmedi (dördüncü hata).
Normalde bu şartlarda zaten uyumaz, sallanırken de ağlardı ve bu gibi geceler bebek arabasında yürüyüşle sonlanırdı. Ama başa dönüş yaşamamak için Ferber'e devam ettim.
Odamıza çekildiğimizde mızır mızır ağlanıyordu. Masalımızı dinlemedi, sakinleşmedi, baba baba diye ağladı. Babasıyla da oynamadı. Onla da ağladı.
Burada emin olamadığım nokta, benim onu uyutacağımı anladığı için mi baba diye ağlaması, ama zaten ağlamaya ve huysuzluğa Capitol'de iken başlamıştı. Bu nedenle benimle ve uykuyla tek gecede böyle bir ilişki kurması olası mı bilmiyorum. Odasından çıkıp dolaşmamıza rağmen susmadı.
Onu sakinleştiremeyince, uykuya geçmekten başka çare bulamadım.
Bu seferki bekleyiş süreleri benim için çok sancılı oldu. Çünkü kızımın huysuzluğunun nedenini anlayamadım ve çözemedim. 5, 7, 12, 12 dakika beklemeliydim. Aralarda yanında gittiğimde de sakinleşmedi. Üçüncü bekleme süresinde uyumuştu ama hala içini çekiyordu. Babası yatağında onu düzeltip üstünü örterken uyanmadı.
Gece hiç uyanmadı. Sabah beş buçukta mıkırdandı, kucağıma alıp sütünün gerikalanını içirdim. Yatağına koyup üstünü örttüm. Biraz biberonu ile oynadı, elinden aldım odasından çıktım.
Sonra uyudu. Hala uyuyor.
Not: Dün sabah çok mutlu uyanması (bugün şu anda hala uyuyor) ve iki gecedir hiç uyanmaması doğru yolda olduğumu düşündürüyor.
Belirtmeliyim ki, oldukça zor. Ama sonsuza kadar ağlamayacağına, bunun en çok bir hafta süreceğine güveniyorum. Cuma günü nöbetçiyim, o güne kadar olmazsa pes edebilirim.
Bugün doğru uyku rutinimize geri dönerek devam etmeyi umuyorum.
2 yorum:
sadece kimseyi suclamadigimi, dusunduklerimi yazdigimi soylemek istedim.
dunyada anne sayisi kadar cocuk yetistirme yontemi olduguna gore, elbette dogrularimiz birbiriyle ortusmeyecek.
bence de bilim bosuna ilerlemiyor, calismalarin bilimsel bir temeli oldugunu yadsimiyorum. ancak bunun karsiti goruslerin de oldugunu soylemek isterim. muhakkak arastirmissindir, biliyorsundur.
bir annelik hezeyani ile, ne bileyim o kadar da guzel bir bebegin var ki, aglamasina uzuldum acikcasi. senin benden de cok icinin sizladigina da eminim. bu yontemi uyguluyor olman seni daha kotu bir anne yapmiyor elbette.
kesinlikle, anneligini yargilamak, elestirmek, hukum vermek gibi bir amacim yoktu yazarken. ne bileyim biraz daha tecrubeliyim ya annelikte, sanki dusunduklerimi soylemeye hakkim varmis gibi geldi burada.
bugun bir arkadasim gelse, ben bunu deneyecegim dese, ona soyleyeceklerimi soyledim, bilmem anlatabildim mi?
ama yanlis yaptigimi farkediyorum
blogunu uzun zamandir ara ara acip okurum. bebegine ne kadar isteyerek sahip oldugunu, ona icinin titredigini biliyorum. bu yontemi secmen nedeniyle seni kati, duyarsiz, cocugunu aglatan bir anne gibi de gormuyorum.
bunlari yaptigin savunmalari uzerime alindigim icin yaziyorum.
muhtemelen ben de eski kafali, geleneksel, bazi degisimlere kapali bir anneyim. ben de okuyorum ama icgudulerime daha cok guveniyorum bazen. ben de boyle bir anneyim. bu da benim cocugumu az sevdigim, iyiligini dusunmedigim anlamina gelmiyor...
bu yontemi deneyen arkadaslarim oldu, ben ilk duydugumda reddettim. 45 dakika aglamasina dayanamayacagimi biliyordum cunku.
sonucta gelmek istedigim nokta, benim kizimla ilgili, yapmiyor diye uzuldugum hersey, hayatin akisi icinde kendiliginden cozuldu. putur yemiyor derdim, bir gun yemeye basladi, sebze sevmiyor derdim, bir gun sevmeye basladi, cok cekingen, urkek derdim, bir gun tam tersine dondu.
uykuda da boyle oldu, sonucta 5 yasinda ogrendi ama kendi kendine uyuyor artik.
uzuntu yarattiysam ozur dilemek isterim.
umarim basarili olursun, damla bebek de guzel guzel uykulara dalmayi ogrenir.
5 YAŞINDA MI ÖĞRENDİ KENDİ KENDİNE UYUMAYI YANİ YAPMAYIN LÜTFEN 1-2 SEFER MIZMIZLAYIP BİRAZ AĞLAMASI MI YOKSA 5 YAŞINDA UYUMAYI ANCAK ÖĞRENMESİ Mİ NORMAL. BENİM OĞLUM DA 10 AYLIKTAN BERİ KENDİ KENDİNE UYUYOR. BELLİ BİR YÖNTEME BAĞLI KALMADIM AMA SONRADAN OKUDUKLARIMA DAYANARAK DOĞRU YAPTIĞIMI GÖRDÜM, BLOGUMDA UYKUYA GEÇİŞİMİZ İLE İLGİLİ BİR POST YAZMIŞTIM. BİR YA DA İKİ HAFTA SONRA ÖĞRENDİ KENDİ UYUMAYI, ÇOK AĞLATMADIM BEN ÇOK KATI DA OLMADIM AMA TAVİZ DE VERMEDİM SAKİNLEŞTİRMEYE ÇALIŞTIM HEP ÖNCE YAN YANA YATTIK VE KENDİ UYUMAYI GÜVEN DE YANIMDA İKEN ÖĞRETTİM SONRA DA BİR HAFTA SONRA KENDİ YATAĞINDA YATMASI GEREKTİĞİNİ ÖĞRETTİM. VE 10 AYLIKTAN BERİ 21:00 YATAR ARALIKSIZ UYUR VE 09:00-09:30 ARASI KALKAR.
HERKES BENCE KENDİNE GÖRE UYARLAMALI BU YÖNTEMLERİ SONUÇTA UYKU EN ÖNEMLİ ŞEY BENCE BEBEKLERİMİZ İÇİN...
AYBALA KUSURA BAKMA BİŞEYLER YAZMADAN GEÇEMEDİM BU YORUMU OKUYUNCA.
SEVGİLER...
Yorum Gönder