Bu hafta sonu IKEA

Damla hanımın eline her verdiğim oyuncağı (azıcık bile ilgilense) ay bunu çok sevdi işte diyerek alıyordum ki, annem bir yerde dur dedi. İnsaf kızım fili var ya.. dedi. Üç tane muhtelif büyüklüklerde dedi. Bu kadar büyüğü yok dedim. Ama miniciği var dedi.
Kocişim eve gelince itiraf etti: Orada yemek kaşığı bile versen severdi, oyuncak hoşuna gittiğinden değil dedi.
Ama almama engel olmadı hiçbirini.
Fil hariç.

Minik kalbim hiç kucağımdan inmedi. Ben sonunda pes ettim, babasına atıp kaçtım. Sonra da market arabasına bindirdim, bebek arabasını da hatta ona koydum. Biraz rahat ettik.

Yemek yedik. Meyve ve yoğurt da yedik.

Poz verdik babacık resmimizi çekerken. Artık anlıyoruz fotodan motodan.