Damla'nin hikayesi

Gunlerdir heyecandan, yorgunluktan, vakitsizlikten post yazamiyorum. Aslinda Damla'nin oykusunu anlatmak istiyordum..

Bu blogun okuyucusu olanlar tum bunlari biliyor gerci..

Damla'nin oykusu aslinda bir tup bebek merkezinde basladi.. Bundan aylar once... Hatta ilk ignelerimizi Italya'da yaptik.. Sevgilim beni moral tatiline goturdugunde, bu romantik ulkede, kimi zaman trende, kimi zaman otelde, kimi zaman metro istasyonunda tuvalette gule eglene olduk ignelerimizi.. Hep dua ederek, bu kez tutsun diye..

Istanbul'da devam etti igne fasli.. Bu kez uzundu, bir bucuk ay surdu. Gunler gectikce heyecan artiyordu. Sonra malum asamalar, yumurta toplama, bircok yumurtamiz vardi neyse ki, dollenme de cok basariliydi, acaba bu embriyolardan birinin (ya da birkacinin nasibinde dunyaya gelmek var miydi?)

Hayatimin en heyecanli gunleri sonra.. Bekleyis.. Aslinda bu kez de beklerken moral olsun diye kucuk bir gezinti yapip, Saros'a gittik.. Gecen yazin en guzel sahil gununu yasadik... Belki de moralimi hep yuksek tutmam icin yapti bunlari sevgilim.

Sonra o gun.. Beta hcg pozitif.. Bu sevinci yazamayacagim cunku kelimeler yetmez. Aglamistim ama.. Dogumhane bilgisayarinin basindaydim. Sonucu gorunce agladim.. agladim..

Ikiz ya da ucuz olabilir dedi hoca.. Sevincimiz iki kat olmustu.

Ama sonra ultrasonda gorulmeyince ve kurtaj karari verilince, buraya kadarmis duygusu da iki kat oldu. Iki gun sonra tekrar bakilacak ve bos kese oldugu teyit edilince alinacakti. O iki gun ise, hayatimin en kotu degil ama oldukca kotu gunlerindendi.. Izin verdiler bana isyerinden, evde tek basima gecirdim o zor saatleri. Tum gun aglayarak.. Internetten annelerin bloglarini, cocugu olmayanlarin yorumlarini okuyarak...

Sonra.. Bir mucize oldu... Ultrason ekraninda, bir minik kalp.. Pit pit atan.. Benim minik kalbim.. Minik bir damla, bizi hayata baglayan.. Iste oradaydi. Vardi. Pit pit atiyordu.

Gebelik sureci odukca zordu. Bulanti kusmalari saymiyorum, onlara raziydim. Zaten cok sukur Allah'a, ciddi bir saglik sorunum da olmadi. Cok stresliydim ben, hem kisilik itibariyle, hem de cok kiymetliydi minik kalbim, onu kaybetmekten cok korkuyordum.. Bu arada baska bir kiymetlimi, canim babami kaybettim. Once hastaligi, sonra vefati, beni yerden yere vurdu. Kizimin varligiydi tek tesellim.

Zeka testlerimiz kotu cikinca amniyosentez stresiyle de ugrasmamiz gerekti. Ne zamanki sonucun temiz oldugunu ogrendik, ayrintli ultrason da normal cikti, o zaman biraz rahatladim. Kizima minik minik patikler, coraplar, elbiseler alma izni verdim kendime..

Sevgilim de en az benim kadar heyecanliydi, hatta ben onu hic boyle gormemistim! Kizimizin odasinin her santimini elleriyle yapti. Duvarlari boyadi, esyalari birlikte sectik, o monte etti, yerlestirdi. Hatta zemin dosemesini bile elleriyle yapti. Dunyanin en guzel odasi bana gore, her adiminda sevgi islendi cunku.

Son ay geldiginde ben hala 10 kilodan fazla alamamis, hatta bir kilo da vermistim. Artik stresten mi bilmem..

Kizimiz 26 Mart gunu, benim rahmetli anneannemin, Dr Albay Ali Riza Bey'in kizinin (benim doktor olma konusundaki rehberimin, idolumun) kizinin dogum gununde, Istanbul Cerrahi Hastanesi'nde sezaryen ile dunyaya geldi.

Geldi, hayatimizin anlami oldu cikti.

Cok sukur. (Allah isteyen herkese nasip eder umarim)