Eeee... İşte hayat denen oyun bizi nerelere getirdi..
Bundan bir buçuk sene önce, birgün poliklinikte otururken annem arayıp babamın hastanede olduğunu ve pek iyi olmadığını söylemişti... Hemen koşup gitmiştim.. O gece babam ameliyat oldu ve hayatımıza girdi bu hastalık..
Ben inancımı hiç kaybetmedim. İyileşebilirmiş gibi geliyordu, n iyi kemoterapileri alıyor, çok iyi bakılıyordu. İnop olması, karaciğerde metastazları olması, gitgide kötüleşmesi... İnanmak istemediğimiz acılara alıştırdı beni ve ailemi.
Bu arada çocuğumuzun olmaması da tuz biber.. Babacığım da görseydi torununu diye az ağlamadım. Herkes bana moral olsun diye, ooo... görür de sünnet bile ettirirsiniz diyordu, ama aslında herkes biliyordu.
Ben de biliyordum sanırım...
Her sabah dua ediyordum, hayırlısı olsun diye, hayırlısı buymuş.. Bu yüzden çok ağlamamaya çalışıyorum. Ama ne zaman babacığımınastanedeki son günleri gözümün önüne gelse kendimi tutamıyorum.
Daha önce hiç ölen birini görmemiştim.. Canımın yarısını hele hiç...
Şimdi ise kendime acımaktan, hyatıma geri dönemiyorum... Neden diye sormaktan kendimi alamıyorum. Neden canım babacığımın başına geldi bunlar? Neden öleceğini bilmeden, hep iyileşip hastaneden çıkacağını düşünerek, gözümüzün ölünde öldü, gitti?
Nefes aldı, aldı, gitgide yavaşladı nefes almaları...
Sonra kardeşim geldi, dedi ki, artık nefes almıyor.. Fırladım yerimden, aklıma ölüm de gelmedi ilk anda, çok tuhaf değil mi? Neden sonra, öldü mü dedim... Yüzünü açtım, bir kez daha baktım.... Canım, canım, babacığım.. Ağlayamadım bile o an... Minik kalbim de ağlamasın diye kendimi tuttum hep..
Şimdi ağlamak istiyorum oysa, hem de çok...
Bu satırları kendim için yazıyorum, gözyaşlarım olarak... Biryerlerde babamı çok sevdiğim asılı kalsın diye... Seni çok seviyorum babacığım. Mekanın cennet olur inşallah.
10 yorum:
İşlerine sarıl biliyormusun acıyı unutmayı birazda olsa sağlıyor.gerçi o acıyı bir an için unutmakta insanı üzüyor.Annen için durum daha zor, ona da uğraşacak yapacak birşeyler bulursanız iyi olur.
Ben 21 yaşında idim babamı kaybettiğimde,aniden gidiverdi.O sırada yanında olmadığından,uzun süre inanmak istemedim.sonra 28 yaşında evlendiğimde bir başka zorluk başladı annem tümüyle yalnız kalmıştı artık evde bizde yoktuk.Onun yalnızlığı beni içten içe çok üzüyor,böyle yaşayarak yaşam devam ediyor işte.Diğer insanlarda çok acımasız, kimse kimsenin gözünün yaşına bakmıyor herkes kendini düşünüyor.Ben de sürekli kendimize acıyarak günlerimi geçiriyorum yıllardır.Artık bundan vazgeçmeliyim.İnsanlar çok çok daha zor şartlarla karşılaşıyor.Ben de artık çok abartmamalıyım diyorum.Allah başka zorluk vermesin şükrediyorum.
Sizede Allah sabırlar versin.
ayşe
Sevgili Hayal inan sen yazdıkça, yaşadıklarını aktardıkça ben de senin kadar değildir muhakkak ama inanılmaz üzüldüm. İşinle, minik kalbinle, eşinle ve çevrenle kısacası başka şeylerle ilgilenerek acını biraz unutmaya çalış. Belki ömrünün sonuna kadar acın geçemeyecek ama hafifleyecek. Zaman insanın kabullenmesini sağlıyor. Sana, minik kalbine ve tüm sevdiklerine uzun ömürler diliyorum. Sevgiler...
sana başsağlığı ve sabırlar diliyorum. sözcüklerin yetmediği an, işte bu an..
Sevgili Hayal,
Öncelikle başın sağolsun.Allah sana ve ailena sabır versin.Aslında seninkine benzer acıları 10 sene önce bende yaşadım ve babamı 9 ay içinde kaybettik.Ozaman daha 16 yaşındaydım.Başlarda konduramıyor gerçekten insan neden ben neden biz diye sürekli soruyor.Hatta öyle ki bazen gerçekle rüyayı karıştırı olmuşrum.Hep o eve gelcekmiş gibi bekliyor akşamları insan.Ama ne oldu biz kardeşimle üniversiteye gittik bitirdik hatta ben evlendim bile.Evlendiğim gün yanımda olsun çok istedim.hani hep diyorlar ya onlar bizi görüyor bende ona inanıyorum ve mutlaka biryerlerdeler ve bizimleler.Zor günler ama insan atlatıyor.Zamana bırakmak lazım herşeyi.Bu acı hiç bitmiyor ama külleniyor.Yüreğinde bir yerlerde hep var.Tavsiyem size babnızla ilgili sürekli konuşun nasıldı?neleri severdi?nerelere giderdi?İnan bana biz annem ben ve kardeşimle bu şekilde onun hakkında konuşarak bi çok zorluğu aştık.Onunla ilgili konuşmaktan kaçınmak hiçbir zaman çözüm olmuyor.Bide şöyle düşün hiç değilse baban seni okutmuş doktor olduğunu evlendiğini görmüş hatta bebek beklediğini bile biliyordu ve hepsinde yanındaydı.Ama ben bunları yaşayamadım ve yaşayamayacağım. Zor bir dönem ama zamanla meşguliyetler bularak alışılacaktır. Ne söylesek boş herşey sen de ve beyninde bitiyor.
Sevgiler ...
ışıl
AMIN
Hayal'cim,
kendine acımaktan vazgecip, hayata devam etmek zorundasın, bunu cocugun için yapmak zorundasın. Onun sana ihtiyacı var.. Eminim ki babalar da bunu ister..
basın sagolsun boyle durumlarda ne desen bos son anlar cok onemlı ınsan ıcın umarım guzel bır hayatı olmustur babanın
Canım başın sağolsun Allah babanın ömrünü minik kalbine versin. Acını paylaşıyorum ama hiç birşey yazamıyorum kusuruma bakma.
1 ay içinde durumu kademe kademe kötüleşti, teşhiş bile konulamadı, çok acı çekti, ve dr hatasından kaynaklandı ilk aşkımı, babamı kaybetmem. 28 saat gözlerimin önünde an an yaşadım ölümün soğukluğunu...
AMIN HAYALCIGIM AMIN.
Mekani cennet olsun , ruhu huzur icinde kalsin:(
Yorum Gönder