Buyrun, ben

Buyrun, ben

11 Mayıs 2006

İnsan köpeği ölünce ne hissetmeli?

Üzülmemeli mi? Kalbi sıkışmamalı mı?
Sabah uyanınca, çok kötü bir his var içimde, ne olmuştu diye düşünüp, aklına gelince ağlamamalı mı?
Hiç olmamış gibi mi davranmalı? İnkar mı etmeli? Düşünmemeye çalışıp, en son gördüğü sağlıklı haliyle mi hatırlamalı onu?
O köpek hayatının üçte birinde onu karşılıksız en çok seven kişi / şeylerden biri de olsa altı üstü bir köpek mi?
Köpekler ölünce çok üzünülmemesi gereken canlılar mı? Hastalar öldüğünde de üzülüyor ama köpeği ölünce daha çok üzülüyor,içi ağlıyor diye insan suçluluk mu duymalı?
Yoksa ben boşuna mı bütün gece rüyamda ölmediğini gördüm ve sabah sabah boşuna mı ağlıyorum?
Kaçmak daha mı kolay?
İnsan köpeği ölünce ne hissetmeli?

8 yorum:

EvA yasam mektuplarim dedi ki...

hic uzulme sen. hersey dogaya ait bizde kopeklerde. sadece tadini cikar onunla yasamanin. bu arada pasta cok cekici gozukuyor, tebrikler ;)

Ayca dedi ki...

ben de rüyamda hep ölmediğini gördüm

hayal dedi ki...

Ben de rüyamda hasta olduğunu gördüm, çok hasta ama ölmemişti.
Sanırım kabul etmektense inkar etmek daha kolay.
Hayat ne değişik şeylerle dolu.

alev dedi ki...

çok zor,ben de daha dün kızımı kaybettim,dayanılacak gibi bir şey değil,bir yerlerden çıkıverecek gibi...bu sabah yalanarak uyandırılamadım,babamızı camdan tek başıma uğurlamak zorunda kaldım,koltuklarda bıraktığı,çok kızdığım tüylerini bile tek tek topladım biraz önce,atmaya kıyamadım...evimin neşesi,beyaz gülüm,küçücük kızım,kuzum,kokoşum,yaşama sevincim,sinir ilacım,derdini anlatamadan 2 gün içinde beni bırakıp gitti...içim yanıyor...çok zor...

Adsız dedi ki...

benimde en insandan daha insan olan kızım çakimmmm öldü resmen içim a cıyor dayanamıyorum offfffffffff

Elif dedi ki...

Seni çok iyi anlıyorum .. bende bır ay once oğlumu kaybettım .. bu düşüncelerin hep benımde aklımda .. ama kendıme engel olamıyorum.. canım okadar acıyo ki ruhuma söz geçiremiyorum… hayatımda ilk defa kendı kendımı ıyıleştiremedim ve psikologa gidip yardım aldım .. sımdı ilaç kullanıyorum.. ama sunu bilir sunu söylerim ki bır köpek te olsa bazen ınsanın hayatında kı en önemlı canlı olabılıyor..

serkan dedi ki...

Paramparca olmus hayatima bes haftalikken girdi psikiyatris,psikolog ve onlarca ilaclarin yapamadigi seyi basardi sanki bir melekti.Ona aile fertlerinden farkli davranmadim cunku artik bizden biriydi.KendimizinYemedigi,icmedigimiz besinleri asla vermedim karsiliginda saygi,itaat,benimle konusan gozler ve en onemliside hayata tutumayi ogrendim.Hatta oyle seyler ogrendimki mensubu oldugum insan turunun yaptiklarindan utanip icimden hayvan olmak geldi.Simdi bir trafik kazasinda obeni birakip gitti kollarimda gozlerimin icine baka baka elimden hic bir sey gelmedi.Onu unutamiyorum ALLAH kimseye evlat acisi yasatmasin bu aciyi cok pis ogretiyor.

Unknown dedi ki...

ALVİN BİR KÖPEKTİ ONUNLA 2 TANE SÜPER EĞLENCELİ VE DOSTLUKLA GECİRDİGİMİZ YIL VARDI SONRA YAVRULARI OLDU ağaca takılıp ac susuz kalmıs yemegi var suyu var diye kendimi iyi hisediyordum ama birde yavdularına süt verdiği için dayanamayıp ölmüs cok üzülüyorum hepinizi annlıyorum ve onsuz bir hayatı yasadıgım için bu hayata lanet ediyorum ama yine de cok iyi bir insan oıp cenete gidip onu yanıma alacagımı düşünüyorum resmini evime asıyorum ve rahatlıyorum hepinize iyi günler diliyorum