bayram tatili

bayramın tam ortasında iki nöbetim var. kalan boş günlerde de hiç biryere gidemiyoruz, çünkü sevgilim bir tür kapris yapıyor. o 9 günlüğüne memlekete gitmek istiyor, ben de onun tek başına arabayla gitmesini istemiyorum. beraber 4 gün gidip gelelim uçakla diyorum. o dört gün bana yetmez hiç gitmem daha iyi diyor. ben beraber uçakla gidelim sen sonra uçakla dön diyemiyorum çünkü bilet kalmamış.
son olarak:
onun dediği oluyor.

beşiktaş'ta kar yağıyor

bugün dışarı çıkıp dolaşacaktık. Tüm hafta yağsın da işe gidemeyeyim diye gözünün içine baktığım kar, benim nöbetim ve eşimin mesaisi olmayan tek haftasonu yağıyor..
hayat böyle işte.

ayrıca haftaiçi yataktan kalkmamak için kırk dereden su getiren ben nedense haftasonu sabahın köründe ayaktayım. bunun işe gitmeyi sevmememle alakası var mı acaba?

aslında işyerinin de suçu yok. ah şu içindeki insanlar olmasa.. ne demiş zamanının milli eğitim bakanı, okullar olmasa maarif çok kolay olurdu. bunu uyarlayabiliriz, hastalar olmasa hastanede çalışmak çok kolay olurdu. bir de dengesiz insanlar olmasa tabii.

son günlerin tek iyi olayı dün akşam gittiğimiz yemekti. free lance olarak çalıştığım ajansın yılbaşı yemeğine gittik. kendimi onlardan biri gibi hissetmem için ne gerekiyorsa yaptılar. en azından hayatımın pergelinin bir ucu gerçek insanlara ve güzel şeylere de dokunuyor.

ayrıca tüm bayram nöbetçiyim, istanbul'da tek başıma, üç nöbet; geri kalan günler de evdeyim
:(

dengesiz insanlar her yerde

dengesiz insanlardan çok korkarım. çünkü dengesizdirler.

güneşliyken kar yağarlar, kısa kollu tişörtle donakalırsınız.
bulutluyken ısıtırlar,
montlarla yanakalırsınız.

yüzmeye kalkarsınız yağarlar
sobaya yanaşırsınız yakarlar.

dengesiz insanlardan kurtulma şansımız da yok, her yerde varlar.

bu mevsimde berlin

bu mevsimde hiç görmedim berlin'i.. türkçe konuşan hiç kimseye rastlamama umuduyla gidilecek son yer.. bu ülkeye en uzak ama kendini eve en yakın hissettiğin tek yer.
türkçe konuşan bakkalları, türkçe konuşan pazarları, türkçe konuşan sokakları ile en sevdiğim uzak-kent.. berlin.
güneşini yağmurunu sıcağını soğuğunu gördüm.. karlı buzlu günlerini görmeyi sabırsızlıkla bekliyorum.

sahlep ve hürriyet gazetesi

ortaköy cheese cake cafe'de sahlep.. 12 milyon..
hürriyet gazetesi.. 350 bin..
yağmurlu enfes bir pazar günü ortaköy'de kızkardeşinle sahlep içip gazete okumanın bedeli..
paha biçilemez.

dedim ki

annanın annesini aradım, ona yukarıda dediğimi dedim.
dedi ki yanlışmış, ama olsunmuş, çok ilerleme varmış..
ben annayı anlayabilmek için almanca öğreniyorum da :)

dün gece rüyamda annayı gördüm

aslında annayı değil de anasını.. ama ilginç değil mi sizce de, onu tanımak için stuttgartın bir ilçesinin gölkıyısındaki köyüne gidip bir hafta geçirdikten sonra şöyle demiştim, bir hafta önce tanımıyordum ama şu anda anna hayatımda en sevdiğim insanlardan birisi oldu. döndükten sonra iki hafta kadar ağladım, çok özledim diye..
oysa rüyamda yoktu. annesi vardı. çok özlemiştim.
demek ki.
onbeş yıldır tanıyıp sevdiğimi onbeş haftadır tanıdığımdan daha çok seviyorum.
uyanınca içimden ona şöyle dedim,
ich habe gesehen, das sie haben hier gekommen
işte anna.. resimde.. anası benim içimde..

sade ve düzenli

hayatım sade ve düzenli.. keşke benim de hergün buraya yazacak güzel şeylerim olsa.. ama yaşadığım şeyler (ben onlara 2005'in sıkıntıları diyorum toplu olarak) o kadar sıkıcı ki kimseyi ilgilendirmez diyorum. Kendikendime anlattığımda beni bile boğuyor. Ancak unutunca rahatlıyorum.
Ama eksilmiyor, üstüste ekleniyor. İki kardeşleri daha oldu bu hafta sıkıntılarımın.
Sevgilim nasıl dayanıyor sürekli ağlayan bir sevgiliye?

Ne çok yeni şey

Bu sene ne çok yeni şey oldu hayatımda..
Hastalıkla tanıştım... Gerçek bir hastalık.
Ölümle tanıştım... Melek olmanın ne demek olduğuyla..
Bir şeyi çok isteyip de alamama ile tanıştım.. Bir bebeğim olsun istiyorum.
Ailenin ne kadar önemli olduğunu öğrendim, onların canı yandığında senin de yandığını..

Sabır ne demekmiş, onu öğrenmem gerektiğini öğrendim..
Gerçek sevgiyi bulmuşken kaybetmemenin önemini farkettim.

Hayatın gerçek yüzüyle 2005'te tanıştım.
Artık 2006 gelsin.
Bu sıkıntılar gitsin.

kendimi neden ihmal ediyorum?

neden kendimi bu kadar ihmal ediyorum? kendime bakmıyorum, aynada bile.. sabahları üstümü giyinmiyorum, böyle bir şansım var, işe formayla gidiyorum (hiç huyum değildi), saçimi taramiyorum, kimseyle konuşmuyorum, içimden gelmiyor. Yemeğe gitmiyorum, öyle, tek başıma oturuyorum. Anneannemi düşünüp ağlıyorum.
Sanırım kendime ağlamak istiyorum da biraz da bahane arıyorum.